DE WEG TERUG

Nacht en hij schuift met regen onder autobanden

over een uitvalsweg. Hij heeft weer afscheid genomen,

de tas met wasgoed moet nog een nacht wachten

op water en zeep. Er is muziek in de cocon cabine, 

de lichten zijn geel, groen, oranje en rood. Hij doet twee

knoopjes van zijn hemd los en ruikt hoe zij haar sporen

op hem achterliet. In de verte ligt een dorp met een naam

als een voorspelbaar einde. Haar stem in de voicemail 

en hij luistert. Een aftandse vrachtwagen uit Letland wordt

ingehaald door een Lamborghini met Duitse nummerplaat.

Vanuit een Bulgaarse bestelbus kijkt een Romavrouw hem

unheimlich aan. Hij toetst voor de vierde keer herbeluisteren.

(F.A.Brocatus - ongepubliceerd)

ER ZIJN GEEN SLAGBOMEN

Wat overblijft is stilte van de huid geschraapt

met de botte kant van een tafelmes. Eerdere

dagen vertoonden hagelinslagen van aftandse

jachtgeweren. Hij verspeelde dikwijls zijn slaap,

werd ouder en logger, van leem en gebarsten.

Er zijn geen slagbomen om dit verder sterven

tegen te houden. Wanneer wijzers als kraaien-

snavels tegen het dubbelglas tikken verdwijnt

hij in herinneringen aan langgerekte bochten die hij

met wild bonkend hart tegen hoge snelheid nam.

(F.A.Brocatus - ongepubliceerd)

XXII

Er is het heilzame, het woorden ontnemende

van muziek. En ook de huizen in hun kamers

van glas en steen en hout zwijgend en luisterend.

Licht dat loslaat.Het slepende van. De aanslag op.

(F.A.Brocatus - uit: Sanguines - WEL, Bergen op Zoom, 2021)

In 2021 is het 125 jaar geleden dat de dichter Paul Van Ostaijen werd geboren. Voor mij een groot voorbeeld. Zijn gedichten inspireerden me bij het schrijven van mijn eerste gedichten op 15-jarige leeftijd. In mijn debuutbundel "Niet tevergeefs" (1991) droeg ik een gedicht aan hem op: "Berceuse canapeuse", met een knipoog naar zijn gedichten "Berceuse presque nègre" en het onovertroffen "Melopee".

BERCEUSE CANAPEUSE

de canapee wil doorzakken

waarom wil de canapee doorzakken

                 de canapee

                              is

            ziek van alle zitvlakken

er gingen zoveel zitvlakken over hem heen

meent de canapee.

(F.A.Brocatus - Niet tevergeefs (1991 - Dilbeekse Cahiers)