LANDSCHAP

                   voor S.J.

Je hebt een rode naam en het ontcijferen van

wegwijzers op ooghoogte is je toevertrouwd.

Het landschap waardoor je reist is

metaalkleurig. Roestig als je pauzeert.

De horizon richt zich op. Je hoort het geluid

van een mes dat wolken losmaakt van bomen.

Jouw bloedbanen raken in de knoop als

een blikken stem zegt: bestemming bereikt.

(F.A.Brocatus - ongepubliceerd)

KAMER MET UITZICHT

Stadstorens spelen haasje over, schoorstenen 

lijken te bewegen, kale boomkruinen duwen wind

weg. Vannacht liep een blond meisje in een rode

jurk en witte lakschoentjes door de gangen.

Je kon niet zien hoe laat het was want ze hadden

de klok weggehaald. Nee, het huis is niet afgebroken.

Het is verkocht aan een elektricien. Groen licht streept

onder de deur. De vrouwen hebben exotische namen:

Bonita heeft een paardenstaart en Thirza korenbloem-

blauwe ogen. De vingers van Bonita bewegen snel

over de toetsen van een druppelteller. Ondertussen

vouwt Thirza in enkele handige slagen het dekbed

tot onder de kin. Voorlopig tot daar, nog niet verder.

(F.A. Brocatus - ongepubliceerd - top 1000 Grote Gedichtenwedstrijd 2019 - het jurycommentaar:

Dit gedicht begint als een mysterie dat zich langzaam ontrafeld. Alhoewel. Terwijl we op het eind heel duidelijk de situatie herkennen (iemand is opgenomen in het rusthuis, voorgoed), helpt het gedicht ons te ervaren hoe onwerkelijk die zo dagdagelijkse zaak moet zijn voor wie het zelf meemaakt of beter:ondergaat. Dit is het eind van een wereld die nochtans nog niet is uitgeklaard. Het ontzettend eenvoudige beeld van het laken onder de kin - nog niet over het gezicht - vat alles briljant samen. Onderkoeld beschreven, en daarom precies vol subtiliteit.

THUIS

Er is iemand die je achterlaat

als je binnenkomt. Tafel en 

stoelen zijn niet verplaatst.

Ramen en deuren houden wie

je achterlaat op afstand. Grenzen

van hout en glas beschermen je.

Je kijkt naar je jas

aan de kapstok en je

zet je schoenen er onder.

Je hebt jezelf gevonden.

(F.A.Brocatus - jaarwisseling 2019 - 2020 - ongepubliceerd)

LANDSCHAPPEN

IV.

Zo is het: zij weet niet dat hij naar haar

kijkt terwijl zij blootsvoets op het strand

naar zee loopt. Zij tilt haar gebroken witte

jurk op. Hij ziet haar het water voelen en hij

huivert in haar plaats. Zij kijkt om en hij

zwaait naar haar. Hij gooit met alle kracht

zijn hengel, ziet daarna haar hoofd wegdrijven.

(F.A.Brocatus - uit: Sanguines, gedichtenbundel in voorbereiding)