HET MOOIE SCHIP
Zij draagt een roos aan het water
maar dat ziet geen mens. Golven
rollen over een steel van een roos.
Doornen denkt hij terwijl de kleur van de zee
bezit van haar neemt en hij zich dwingt
om haar te strelen van boven naar onder
en niet omgekeerd. Haar roos daalt mee.
(F.A.Brocatus - ongepubliceerd)
DE DOORBOORDE TIJD
Er zijn wachtzalen vol gepantserde gestalten.
Op borden staan plaatsnamen, uren van vertrek
en aankomst. Er is rubber tussen dubbele
deuren. Roltrappen en geen loopplanken
voor te zware bagage. Er zijn geuren van junkfood
en te lang dezelfde kleren. Er zijn ogen die staren
maar niet zien. Er zijn landschappen die wegduiken.
(F.A.Brocatus - uit: Littekens van het geheugen, Uitg. Ambilicious Breda/Kalmthout 2023)
Het gedicht staat in de top 100 van de Gedichtenwedstrijd 2023. De jury schreef et het volgende over:
Dit gedicht doet me sterk denken aan dat van Erik Lindner, die ook een soort opsommingachtige poëzie schrijft, met montages van beelden waar de camera doorheen lijkt te glijden. Wachtrijen, vliegvelden, wegduikende landschappen: ze doen me aan zijn werk denken.Maar nog meer dan in zijn werk is deze "camera" niet objectief. Er zijn allerlei subjectieve formuleringen (gepantserde gestalten, agenten, militairen of een ander soort wachters?), er is die bagage die te zwaar is. Wat is te zwaar, vraag ik me dan af? Wie is hier aan het woord? Net zoals die landschappen die wegduiken, lijkt de verteller ook net weg te glippen. Zou er wellicht sprake zijn van een surveillancesysteem van iemand die stiekem toekijkt?
HET GEHEUGEN
De bloedvlek onder haar haargrens en naast
haar gesloten oog wordt een landkaart een
gebied dat nog niet ontdekt en bereisd werd.
Haar gedachten hebben wielen met zachte banden.
Er staat een scheidingswand tussen haar en streeplucht
die een gemaaid grasveld gehandschoend wegduwt.
De naam van het nieuwe land ligt in een lege laadbak.
(F.A.Brocatus - uit: Littekens van het geheugen - publicatie door uitgeverij Ambilicious Kalmthout / Breda in 2023)
WEERSVOORSPELLING
Een weersvoorspeller heeft een poging ondernomen
om mist op een felgekleurde weerkaart te tekenen.
Vooraleer hij de voordeur van het huis waarin ze wonen
sluit, vraagt hij aan zijn vrouw of ze hem wil vergezellen.
Zij aarzelt,haakt dan haar arm in de zijne, de laarzen
die ze dragen hebben ze samen in een andere stad
gekocht. Er waait een vlijmscherpe noordoostenwind,
in een mistgordijn lost eerst zijn dan haar schaduw op.
(F.A.Brocatus – gepubliceerd in Vierkant, uitg.Ambilicious, nov.2022)
