AUGUSTUS 1957
voor mijn ouders Antoon F.Brocatus (1930 - 2011),Yvonne Th. Verhoeven (1936 - 2001)
die zomer toen, broeierig, de mannen
met ontblote bovenlijven,
in het hooiland de heldere lach
van jonge vrouwen met bonte hoofddoeken,
mijn vader die, tijdens het middaguur,
naast mijn moeder zat, brood at
en koude koffie dronk in de schaduw
van honderdjarige eikenbomen.
(F.A.Brocatus - uit: "Bittere rijst" - WEL - Bergen op Zoom, 1996)
NIET TEVERGEEFS
ik zeg het nu in uw slaap:
steeds vouw ik dicht onder
wat gij noemt: steen.
ik ben een kever daaronder,
en verder nog: er zijn meeuwen
die in mijn handen scheepgaan
het bewijs dat er voedsel is,
niet tevergeefs streel ik dus.
(F.A.Brocatus - uit: "Niet tevergeefs" - Dilbeekse Cahiers - Dilbeek, 1991)
DE BOOM VAN MIJN VADER
Ik neem de ladder van de haken aan
de zijkant van de schuur. Er is een fractie
pijn wanneer hout mijn schouder raakt.
Achter in het huis ligt een smeedijzeren trap
als een sluimerende spier tussen de ingekapselde
jarenlange kamers van spreken en dromen.
Ik zet de ladder tegen de notenboom
die wijlen mijn vader plantte. Mijn ogen
schuiven over mijn benen naar mijn voeten.
Mijn handen houden vast. Ik klim, de kruin
verdwijnt in een wegjagende wolk. Ik laat los,
mijn vaders stem wordt de mijne. Ik val niet.
(F.A.Brocatus - ongepubliceerd)
WEILAND MET STOELEN
Je hebt er nooit bij stilgestaan
en ineens is het zo: je ziet
hoe stoelen in de kamers
van het huis hun tafels hebben
achtergelaten. Uiteindelijk lukt
het je om de klemmende ramen
te openen. Het waait harder
dan je dacht. Je laat je ogen
los. Ze fladderen. Ze klapwieken.
Het worden scherende merels.
In een weiland strijken ze neer
op leuningen. Van bekende stoelen.
(F.A.Brocatus - ongepubliceerd)
