HET LAND BREEK IK
Ik heb het woeden van de wereld
een naam gegeven die ver achter
stilstaand en golvend water ligt.
Het geduldig oor van eeuwenoude bomen
luistert naar mij, ik ben bladstil.
Ik bouw een boot waarin zon en maan
wonderwel in de patrijspoorten passen.
Het land breek ik zoals een zeeman.
(F.A.Brocatus - ongepubliceerd - jaarwisseling 2016/2017)
DE MAN MET DE SCHAAR
( in memoriam A.F.Brocatus 1930 - 2011)
Ik zat bij het laatste bed
van mijn vader. Zijn stem
was nog sterk, zijn woorden
hielden de wolken tegen.
Het was middag. Ik werd
weer zijn eerstgeboren zoon.
Mijn vader knoopte het touwtje
van de kobaltblauwe ballon,
die ik gekregen had, rond mijn
mollige pols. Het was middag.
Om tien uur 's avonds zou
de man met de schaar komen.
(F.A.Brocatus - ongepubliceerd)
WIJ STAAN NIET STIL
omdat wij geen bomen zijn die groeien
tot aan de zee. Tussen het klimmen van rook
en het neerdwarrelen van as oefenen wij
om blad te zijn en oor voor vleugeldieren.
Soms begrijpen wij wat droefheid is
en worden wij landschap met ontbrekende
sterren. Ver van het vloeien van vlammen
schuwen wij vluchtende schaduwen.
Wij zijn een hoek, een holte in een verzwegen
vlakte. Wij weigeren het stilzwijgen
achter de deuren van onze archieven.
De trappen die wij beklimmen zijn uitgesleten.
Tussen de stenen die onze vaders legden weten wij
het traagzout waarvan verdriet gemaakt wordt.
(F.A.Brocatus - ongepubliceerd)
SEPTEMBER IN MENTANA ( NIET VER VAN ROME)
HOTEL BELVEDERE, KAMER 709
de mond die regen
over bomen over bergen
blaast zuigt straks
de zon rood en wachtend
liggen terracottategels naast
elkaar op het balkon
(F.A.Brocatus - ongepubliceerd)
