THUIS
Er is iemand die je achterlaat
als je binnenkomt. Tafel en
stoelen zijn niet verplaatst.
Ramen en deuren houden wie
je achterlaat op afstand. Grenzen
van hout en glas beschermen je.
Je kijkt naar je jas
aan de kapstok en je
zet je schoenen er onder.
Je hebt jezelf gevonden.
(F.A.Brocatus - jaarwisseling 2019 - 2020 - ongepubliceerd)
LANDSCHAPPEN
IV.
Zo is het: zij weet niet dat hij naar haar
kijkt terwijl zij blootsvoets op het strand
naar zee loopt. Zij tilt haar gebroken witte
jurk op. Hij ziet haar het water voelen en hij
huivert in haar plaats. Zij kijkt om en hij
zwaait naar haar. Hij gooit met alle kracht
zijn hengel, ziet daarna haar hoofd wegdrijven.
(F.A.Brocatus - uit: Sanguines, gedichtenbundel in voorbereiding)
LANDSCHAPPEN
III.
In het glas ziet hij de raamverdeling
waardoor een tak van een boom heel
blijft en toch gebroken wordt door zes
vensterdelen. Hij verandert van plaats,
ziet de tak plaatsmaken voor meer licht,
en als hij op zijn hurken zit groeit de tak
doorheen het raam als een kruin op hem.
(F.A.Brocatus - uit: Sanguines, gedichtenbundel in voorbereiding)
LANDSCHAPPEN
II.
Hij wandelt in de mist en denkt aan
de afwezigheid van bladeren aan bomen.
Op elk moment zouden er vogels kunnen
opfladderen, maar het blijft roerloos. Nauwelijks
merkbaar buigen de dunste twijgen in kale bomen.
Het landschap is grijs en hij beweegt met zijn hand:
het is alsof hij een verduisteringsgordijn ophaalt.
(F.A.Brocatus - uit: Sanguines, gedichtenbundel in voorbereiding)
