LANDSCHAP
voor S.J.
Je hebt een rode naam en het ontcijferen van
wegwijzers op ooghoogte is je toevertrouwd.
Het landschap waardoor je reist is
metaalkleurig. Roestig als je pauzeert.
De horizon richt zich op. Je hoort het geluid
van een mes dat wolken losmaakt van bomen.
Jouw bloedbanen raken in de knoop als
een blikken stem zegt: bestemming bereikt.
(F.A.Brocatus - ongepubliceerd)
KAMER MET UITZICHT
Stadstorens spelen haasje over, schoorstenen
lijken te bewegen, kale boomkruinen duwen wind
weg. Vannacht liep een blond meisje in een rode
jurk en witte lakschoentjes door de gangen.
Je kon niet zien hoe laat het was want ze hadden
de klok weggehaald. Nee, het huis is niet afgebroken.
Het is verkocht aan een elektricien. Groen licht streept
onder de deur. De vrouwen hebben exotische namen:
Bonita heeft een paardenstaart en Thirza korenbloem-
blauwe ogen. De vingers van Bonita bewegen snel
over de toetsen van een druppelteller. Ondertussen
vouwt Thirza in enkele handige slagen het dekbed
tot onder de kin. Voorlopig tot daar, nog niet verder.
(F.A. Brocatus - ongepubliceerd - top 1000 Grote Gedichtenwedstrijd 2019 - het jurycommentaar:
Dit gedicht begint als een mysterie dat zich langzaam ontrafeld. Alhoewel. Terwijl we op het eind heel duidelijk de situatie herkennen (iemand is opgenomen in het rusthuis, voorgoed), helpt het gedicht ons te ervaren hoe onwerkelijk die zo dagdagelijkse zaak moet zijn voor wie het zelf meemaakt of beter:ondergaat. Dit is het eind van een wereld die nochtans nog niet is uitgeklaard. Het ontzettend eenvoudige beeld van het laken onder de kin - nog niet over het gezicht - vat alles briljant samen. Onderkoeld beschreven, en daarom precies vol subtiliteit.
THUIS
Er is iemand die je achterlaat
als je binnenkomt. Tafel en
stoelen zijn niet verplaatst.
Ramen en deuren houden wie
je achterlaat op afstand. Grenzen
van hout en glas beschermen je.
Je kijkt naar je jas
aan de kapstok en je
zet je schoenen er onder.
Je hebt jezelf gevonden.
(F.A.Brocatus - jaarwisseling 2019 - 2020 - ongepubliceerd)
LANDSCHAPPEN
IV.
Zo is het: zij weet niet dat hij naar haar
kijkt terwijl zij blootsvoets op het strand
naar zee loopt. Zij tilt haar gebroken witte
jurk op. Hij ziet haar het water voelen en hij
huivert in haar plaats. Zij kijkt om en hij
zwaait naar haar. Hij gooit met alle kracht
zijn hengel, ziet daarna haar hoofd wegdrijven.
(F.A.Brocatus - uit: Sanguines, gedichtenbundel in voorbereiding)
