Frans Brocatus

Witte muren, trams die een vrouwenparfum doormidden snijden en woorden die omzichtig de stilte ontdekken: dit is de poëtische wereld van Frans Brocatus. Een wereld waarin vreugde en verdriet elkaars bondgenoot zijn, een wereld die soms even openbloeit en dan weer geruisloos dichtklapt.
Een sleutel om deze wereld te openen heeft de dichter niet, want ook de liefde is slechts een behoedzame koorddanser, op wij hij "voetpaden lang" wacht. Diepgaande kommunicatie met de geliefd is vaak een illusie: "als ik spreek zetten jouw ogen punten tussen mijn woorden". De dichter blijft eenzaam, blijft de rusteloze wereldreiziger op zoek naar woorden, om "een naam te geven aan wat voorbijging".

Zo durf ik zeggen dat de poëzie van Frans Brocatus een pointillistische en tedere zoektocht is naar een brok eeuwigheid, naar een teken, een stem, een blik die hem bevestigen dat alles niet tevergeefs is geweest.

Monika Lo Cascio