Frans Brocatus

SOMS VALLEN ER ENGELEN

 

Er is noodweer en wij willen vrede. Landschappen

en woongebieden liggen als achtergelaten, schepen

bijten zich vertwijfeld vast in woelig water, lucht

en horizon vormen een gehechte, gelittekende mond.

 

Waar wij vallen proberen wij elkaar op te rapen.

Wij zijn onhandig, uitgebeend. Wij strekken ons

uit als grijpbaar, lillend vlees op de mesrand

van een dwingende en steeds luider tikkende tijd.

 

Wij kennen vele cycli van bloeden in aarde,

van ademen onder water. Wij valschermen,

tasten, haken met onze vingers in elkaar.

 

Soms openen schaduwen zich en vallen er engelen

uit een wolkenvolle hemel. En niet wetend wat te doen

knippen wij hun vleugels of binden ze samen.

 

(F.A.Brocatus - ongepubliceerd)